februari 2019

Onze Held van Februari: Elisah Pals

Foto en tekst: Joyce van Zijl (Bredase Bode/BredaVandaag).

Elisah Pals realiseerde zich een aantal jaren geleden dat we niet aan het eind van de afvalstroom naar oplossingen moeten zoeken, maar aan het begin. Zij deed dit stapje voor stapje, vanuit de vraag wat zij als individu zelf kon doen.

Inmiddels inspireert zij velen om dit ook te doen door haar positieve houding, optimisme en energie. Zo wil ze laten zien dat iedereen zero waste kan leven.

Positiviteit
Een aantal jaren geleden kreeg ze een flinke schok te verwerken. Ze bleek drager van het borstkankergen te zijn, met een grote kans om deze ziekte te krijgen. Ze besloot vrijwel meteen om allemaal dingen te gaan doen waar ze eigenlijk bang voor was. ‘Het gaf een machtig gevoel om juist die dingen te doen, het heeft me sterker gemaakt. Daarnaast ging ik uitzoeken hoe ik mijzelf de beste kansen kon geven en voeding bleek heel belangrijk. Ik schrok er echt van, wat een rotzooi wordt er in eten gestopt. Ik ging vers koken, kocht groente op de markt en nam mijn eigen tassen en zakjes mee. Ik werd niet alleen gezonder, maar merkte ook dat mijn afvalbak veel minder snel vol raakte. Terwijl ik dacht dat ik al milieuvriendelijk bezig was door goed te recyclen.

Plastic soep
Ik ben niet per se tegen plastic, maar wel tegen eenmalig gebruik van materialen en verspilling, ofwel onze wegwerpmaatschappij. Ik neem zelf zakjes en potten mee, bijvoorbeeld een broodzak naar de bakker, een potje naar de koffiezaak. Veel van die ondernemers waarderen  dat ik dat doe. Ik ben ook veel minder gaan kopen en let op de duurzaamheid van wat ik wel aanschaf. Stap voor stap bande ik het afval uit mijn leven. Na een reis naar Colombia, waar het strand en de zee helemaal vol lagen met plastic vond ik dat ik dit ook uit moest gaan dragen. Het boek Zero Waste Home van Bea Johnson inspireerde mij nog meer en zo ontstond Zero Waste Nederland.

Facebook
Facebook bleek een geweldige manier om met gelijkgestemden in contact te komen. Er is het afgelopen jaar in heel korte tijd een enorme groep mensen in heel Nederland betrokken geraakt. Eén van onze acties is de raamstickeractie ‘Neem gerust je eigen verpakking mee’ die winkeliers op hun raam kunnen plakken. Een groot succes, de eerste duizend waren in één dag op. Die sticker is bijgedrukt en wie wil kan deze bij Zero Waste Nederland bestellen. Misschien willen winkels bij jou in de buurt deze ook wel opplakken. De sticker vertegenwoordigt waar we voor staan: een vriendelijke uitnodiging.  Geen belerend vingertje, maar juist positieve energie en inspiratie.  Met zijn allen kunnen we een heleboel bereiken!’

Meer informatie op www.zerowastenederlanden vooral ook via facebook.

 

Nieuwsgierig geworden naar Susanne?

Het artikel in de Bredase Bode geeft maar een beperkt overzicht van wat Susanne doet, daarom hier nog wat aanvullende informatie.

Susanne heeft het voorbije jaar wat gezondheidsproblemen gehad, daarom hebben wat zaken een beetje stil gelegen. Zoals het in het artikel genoemde magazine – dit hoopt ze op korte termijn weer op te pakken. ‘Want daarin zit alles wat ik leuk vind: fotografie, teksten schrijven, opmaak doen en natuurlijk veel mensen spreken.’

Een van de acties van Meer met Minder die veel aandacht heeft getrokken is de City-Bag. Susanne:  ‘Wij vulden een mooie, gewone rugzak met spullen zoals tandpasta, tandenborstel, shampoo en zeep, ook een dakloze heeft die dingen nodig! Doordat ze nu niet meer met allerlei plastic tasjes lopen te slepen maken ze een andere indruk op hun medemens, en ook henzelf geeft het een beter gevoel. Daardoor worden ze toch anders behandeld.’

Een grote frustratie voor Susanne is de enorme bureaucratie. ‘Het is zo moeilijk om een daklozenuitkering te krijgen, zeker als je je niet prettig voelt in de reguliere daklozenopvang. En sommige mensen vinden het daar echt niet fijn, het is druk, rumoerig en het voelt niet altijd veilig. Als je daar geen gebruik van wil maken moet je drie slaapadressen kunnen opgeven, en dat mogen niet de plekjes onder de brug of zo zijn natuurlijk! Pas dan kun je een briefadres krijgen, en daaraan gekoppeld een uitkering, DigiD, allemaal zaken die je nodig hebt om je in te kunnen schrijven bij de wooncorporaties.
Het is vaak zo’n vicieuze cirkel waardoor men de moed op geeft. Ik kan soms echt heel boos worden van dat gedoe, want veel van deze mensen zijn juist omdat ze niet zo goed zijn in dit soort zaken op straat terecht gekomen! Ze moeten gewoon geholpen worden. Ik droom dan ook van een 24-uurs opvang waar mensen echt een nieuwe start kunnen maken, ook de mensen die nu niet bereikt worden. Dat zou zo mooi zijn!’