Het artikel in de Bredase Bode geeft maar een beperkt overzicht van wat Gerard doet, daarom hier nog wat aanvullende informatie.

Tot aan het overlijden van zijn dochter Ysabelle was Gerard een tevreden man. Hij had een fijn gezin, een leuk huis en was in zijn element in zijn werk bij Vertizontaal/Surplus.

‘Ik vond het altijd mooi om met open vizier met mensen te praten en hen te inspireren om hun eigen lot in handen te nemen. Bijvoorbeeld door hen te helpen met het vergaren van kennis. Ik werkte vanuit mijn gevoel, ook wel heel eigenzinnig hoor, dat heeft ook wel conflicten opgeleverd. Maar ik heb in die tijd zoveel mensen zien groeien, dat was geweldig. Ik had echt het idee dat ik zo makkelijk tot aan mijn pensioen door zou kunnen gaan.’

In 2008 kwam zijn dochter Ysabelle  op 19-jarige leeftijd om bij een verkeersongeval.  ‘Iemand anders heeft het verlies van je dochter veroorzaakt, dat is heel moeilijk om mee om te gaan.
Natuurlijk waren er wraakgevoelens. Maar wat het vooral met me deed was dat ik mijn vertrouwen kwijt was, werd over alles onzeker. Het idee dat je zomaar alles kwijt kan raken waar je van houdt was heel, heel moeilijk.
Binnen ons gezin rouwden we ook alle drie op onze eigen manier. We hebben al vrij snel afgesproken dat we er wel met elkaar over zouden blijven praten, we wilden niet ook elkaar nog kwijt raken.
Voor mij bleef de ‘als’-vraag door mijn kop spoken. Als, als, als … je komt er geen steek verder mee, je kunt dat wat gebeurd is niet veranderen. Waarom? Nog zo’n vreselijke vraag. Er is geen waarom, er is geen reden, ik bleef er in vastlopen.
Na anderhalf jaar ben ik de deur uitgestapt om naar Rome te gaan lopen. Ik wandelde veel, dus fysiek moest dat geen probleem zijn. Waarom Rome? Een paar jaar eerder kregen we van onze dochters, midden in een verbouwing, een reisje naar Rome cadeau met het hele gezin. Ik weet nog dat we boven het Colosseum vlogen en dat ik tegen mijn vrouw zei: dat stukske loop ik nog wel eens … En ik wilde rust onderweg, de route naar Santiago leek me te druk. Ik wilde mijn proces niet delen.

Die tocht is voor mij van enorme betekenis geweest. Het was een heel spirituele reis, ik ben zonder kaart gaan lopen, ik had de reis in mijn hoofd al gedaan. Ik voelde me geleid en begeleid, ik wist zeker dat Ysabelle elke stap van de weg bij me was. Maar het was zwaar, heel zwaar, ik heb gejankt, gedacht: ik spring in die rivier, maar ben doorgegaan. Op mijn meest wanhopige momenten riep ik hardop ‘Ysabelle, help me’, en dat deed ze. En zo haalde ik uiteindelijk Rome, ik ben naar het Colosseum gelopen en heb mijn middelvinger opgestoken.

Onderweg, maar zeker ook toen ik terug was, realiseerde ik me dat wij  mensen helemaal niet voorbereid zijn op een verlieservaring. We hebben niet geleerd om dat te delen, terwijl het de pijn zo kan verzachten. Ik kon mijn draai niet meer vinden in mijn werk, toen er bij een reorganisatie een mogelijkheid kwam om te stoppen heb ik dat gedaan. Ik wilde mensen gaan helpen door te leren praten over verdriet. Je kan nooit de pijn weghalen, maar delen helpt echt. Daarom heb ik stichting Zereen opgericht. En ik ben kennis gaan vergaren over dit onderwerp, heb met een aantal mensen een leskist gemaakt voor de basisschool. Het gaat niet specifiek over overlijden, maar vooral over gemis en verdriet bij verlies. Dat kan ook het kwijtraken van een knuffel zijn, de verhuizing van een vriendje, het doodgaan van een huisdier. Als kinderen jong leren om over het verdriet dat ze daarbij hebben te praten maken we een grote stap vooruit. Ze krijgen ook begrip voor elkaar, want dit soort verlies hebben ze allemaal al wel meegemaakt. En ze leren verdriet te herkennen bij een ander.

In kader van de campagne Op weg NUL verkeersdoden in Brabant geven we les op Middelbare scholen. Want de volgende stap was om jongeren bewust te maken van wat jouw acties in het verkeer kunnen veroorzaken. Weten jullie wat lachgas doet met je, stap je daarna in de auto of op je scooter? Hoe ga je om met groepsdruk, om mee te doen met drinken, met drugs?  En wat als je idolen allerlei stomme stunts uithalen, is dat het voorbeeld dat je wil volgen? Daarna laten we de prachtige presentatie zien die mijn vrouw Petra heeft gemaakt, waarin ze ons verhaal vertelt. We praten over wat we deden als gezin, dat wij een papa en een mama zijn die een dochter zijn kwijtgeraakt. En hoe we verder gaan. Het is altijd doodstil. Daarna doet Astrid de Koning, een rouw/verlieskundige, een oefening met ze. Onze lessen leveren altijd mooi reacties op.

We doen dit nu ruim drie jaar, ik ben geschrokken van de verhalen van de jongeren zelf. Zij hebben al verlieservaringen. Ze hebben klasgenoten verloren, ouders zijn gescheiden, een vader komt terug van een missie met PTSS. Ze moeten jong zijn, leuke dingen doen, hun leven kunnen leiden, ondanks wat ze meemaken. En bij tchtig procent lukt dat ook, maar zo’n twintig procent worstelt met opgestapelde rouw.  Dan is het soms heel makkelijk om te grijpen naar drank of drugs. Wij hebben voor deze groep interventies ontwikkeld om ze verder te helpen.

Door mijn eigen ervaringen op mijn werk heb ik gezien hoe moeilijk het is voor collega’s om met rouw en verlies om te gaan. Sommigen doken weg als ik er aan kwam, zelf deed ik dat soms ook omdat ik er vooral niet over wilde praten. Als werken niet lukt verklaart de bedrijfsarts je ‘ziek’ en verder gebeurt er niks. Daarom zet ik me nu samen met bestuurslid dhr. Bastiaansen in om vakbonden,  werkgevers en bedrijfsartsen te laten inzien dat rouw op de werkvloer een issue is en dat daar aandacht aan geschonken moet worden. En dat verlies omgezet kan worden in een win-winsituatie. Peter Tomesen heeft daarvoor een aantal workshops met ons ontwikkeld. Ik ben er van overtuigd dat het goed is voor de gehele samenleving. Want een verlieservaring dragen we allemaal.

Ik kon daarom niet anders dan mijn eigen ervaringen inzetten om anderen te helpen. Omdat je weet hoe het voelt en kan je iemand die vast is gelopen in zijn /haar verdriet steviger aansporen om aan de slag te gaan, dat wordt van mij geaccepteerd. En ik wilde mijn leven weer een horizon geven. Ik heb zelf een hekel aan het woord ‘verwerken’, want dat klinkt alsof iets daarna klaar is. Een groot verlies verwerk je niet, dat verweef je in je leven. Het blijft altijd bij je. Ik voel me nog steeds voor een kwart geamputeerd, mijn verlies en mijn verdriet zitten in alles in mij. Maar we proberen ook te genieten. Onze dochter Daphne gaat trouwen, daar verheugen we ons op, het is heel fijn om te zien dat zij weer gelukkig is. We zijn veel intenser gaan leven. Kortom ik hoop dat ik mijn verdriet kan omzetten in iets moois, weet niet zeker of het lukt, maar ik heb het in elk geval geprobeerd …’

 

 

 

We zijn er achter de schermen al sinds vorig jaar mee bezig: alle nieuwe Helden staan straks in een gratis magazine. Maar dat is er niet zomaar, daar moet je wél iets voor doennnnn …

Vanaf het moment dat dat idee werd gelanceerd is de Bredase Bode/BredaVandaag bereid om kopij te leveren. Marja van Lieshout van Blixen neemt de opmaak voor haar rekening en de door ons benaderde sponsors van het boek nemen ook deel (nog niet iedereen is aangeschreven). Bovendien schenkt de Stichting Grez Mahie een som geld. Maar we hebben meer medewerking nodig. Want dit magazine heeft alleen kosten en kent geen verdienmodel. Er is natuurlijk wel opbrengst, maar niet in geld.

De (financiële) rol van de Bredase Bredase Vredesprijs is nog niet duidelijk; de gemeente Breda is in elk geval geen partner. In een gesprek met het bestuur – naar aanleiding van het tegen alle afspraken in gebruiken van de naam Helden van Breda voor de kinderlintjes –  zegt Marianne de Bie dat ze ons initiatief ‘prachtig’ vindt.  Maar het Heldenmagazine als podium gebruiken om uit te leggen wat de verschillen zijn tussen óns Helden van Breda en hun Helden van Breda, leidt volgens De Bie af van de kinderfestiviteit. Het is daardoor niet vanzelfsprekend dat de kinderhelden een plek krijgen in onze glossy. Wel gaan we samen verkennen of de activiteiten op elkaar afgestemd kunnen worden.

Voor het magazine zijn er nog enkele sponsors of adverteerders nodig zodat we achteraf niet met onbetaalde rekeningen zitten. Maar net zoals het boek na enige hobbels is uitgegeven, zo verschijnt ook het Heldenmagazine vroeger of later. Met een enthousiast team van selectiemedewerkers, schrijvers, ondersteuners en sponsors werken we verder om nieuwe ‘mooie’ mensen, die zoveel mooie dingen doen voor andere mooie mensen een podium te geven. Goed om te weten dat er daar nog genoeg van zijn!

Marcel en Carola zijn al jaren bezig met hun club Kruimel, voor ouders met kinderen met een beperking. Veel mensen die kleding of speelgoed komen halen, hebben allerlei vragen. Daarom is het tijd voor en volgende stap.

Die volgende stap is een ‘zorgmarkt’, waar vragen van de verschillende mensen die zorg nodig hebben en zorgaanbieders elkaar ontmoeten. Hoewel het idee voor de hand ligt, blijkt het nog door niemand te worden uitgevoerd.

‘Het is een kwestie van locatie zoeken, dag en tijdstip prikken, en dán natuurlijk de zorgaanbieders te benaderen’, ligt Marcel zijn idee toe. ‘Ik bel en schrijf me suf, en ik zoek zo veel mogelijk de publiciteit. Natuurlijk doen Carola en ik dat niet alleen maar werken we met een aantal vrijwilligers samen, in een stichting.
De zorgmarkt die we organiseren richt zich op acht verschillende thema’s, waaronder mentorschap: wat moet je doen als je kind-met-beperking achttien wordt.’

Hij vindt plaats op het Vitaliscollege op zaterdag 5 oktober. De begroting is nog niet helemaal rond dus alle donaties zijn welkom!

foto: IMIRAFOTO in Bredase Bode/BredaVandaag

Wijnand Nijs is van het begin af aan betrokken geweest bij Helden van Breda. Gaat er wat veranderen nu Wijnand de nieuwssite BredaVandaag gaat verlaten?

Iedere Bredanaar kent BredaVandaag. En iedereen wist dat Wijnand Nijs twee jaar geleden een samenwerking aanging met de Bredase Bode. En allemaal zijn we in shock nu hij per 1 juli van beide plekken afscheid neemt, zoals in de Bredasee Bode te lezen is. 

Voorheen heeft Nijs in het selectieteam gezeten, later heeft hij meegedaan aan de brainstormsessies over de voortgang van Helden van Breda. Daar kwam het briljante idee uit dat we doorgaan met zoeken, selecteren en publiceren van Helden van Breda. Die publicatie vindt maandelijks plaats in de Bredase Bode en op de nieuwssite BredaVandaag.

Vooralsnog neemt Wijnands opvolgster Hanneke Marselis de toezegging aan HvB over. We verheugen ons op de nieuw samenwerking en wensen zowel Hanneke als Wijnand heel veel succes toe.

Of Wijnand ook afscheid neemt van Helden van Breda, is nog niet duidelijk. ‘Dat hangt af van wat ik ga doen na 1 juli. Bel me tegen die tijd nog maar eens’, reageert de journalist. Na de zomer kun je van ons dus een voortgangsbericht hierover verwachten!

Artikel lezen? Zie Bredase Bode/BredaVandaag

In het boek staat al vermeld dat Piet nog maar anderhalf jaar te leven heeft. Dat was in februari 2018. Een simpel rekensommetje leert dat in mei 2019 zijn laatste fase is ingegaan.

Het is daarom dat Piet in BN/De Stem staat: in een rubriek over mensen in deze levensfase, die terugblikken op hun leven. Typerend voor Piet zis dat hij van de gelegenheid gebruikt maakt om burgerhulpverleners te werven.

‘Er kwamen veel reacties, mails en telefoontjes op het artikel’, vertelt onze held. ‘Tientallen nieuwe hulpverleners hebben zich aangemeld. Of er nog geld binnen is gekomen krijg ik van de penningmeester te horen als hij terug is van vakantie.’
Veel mensen hebben Piet laten weten dat ze het artikel in BN/De Stem ook gewoon léuk vinden. ‘Dat is hartverwarmend.  Ik ga niet zo vaak de deur uit en zo heb ik toch weer een beetje contact met mensen.’

Piet heeft heel veel goede dagen. Op die dagen is hij blij als mensen wat van zich laten horen. Op de andere dagen geeft hij zelf wel aan dat het even niet lukt.

Hele artikel lezen? Zie BN/De Stem

Het artikel in de Bredase Bode geeft maar een beperkt overzicht van wat Diana doet, daarom hier nog wat aanvullende informatie.

Het leven van Diana Vriends is er een van (diep) vallen en opstaan. ‘Als kind voelde ik me niet zo fijn, er was vaak ruzie thuis en mijn moeder was veel ziek. Op school werd ik gepest, altijd als laatste gekozen met gym en zo. Toen mijn oma zelfmoord pleegde was ik zestien en in  datzelfde jaar kreeg mijn moeder een hersenbloeding.  Ik heb een soort knop omgezet.

Ik zou er voor gaan zorgen dat ik er wél bij hoorde. Ik ging kleren kopen die hip waren, ging mee uit, winkelen, noem maar op. En het werkte!
Elke keer als er iets rots gebeurde, ging ik iets leuks doen, kocht iets nieuws of ging stappen. Ik heb in die tijd heel wat festivals bezocht. Ik gaf geld uit dat eigenlijk voor dagelijkse zaken als huur en zo bedoeld waren.
Op mijn 24^ste  stond de deurwaarder opeens op mijn stoep. Dat was echt zo heftig, mijn lichaam en geest zijn volledig geblokkeerd. Na een crisisopname van tweeënhalve maand heb ik nog ruim twee jaar therapie gehad.
Er zijn toen een aantal diagnoses gesteld onder andere dat ik een afhankelijkheidsstoornis had. Ik kon niet alleen zijn, had altijd bevestiging nodig. Ook bleek dat ik ADHD en ADD had. Voor mij was die diagnose eigenlijk best fijn, het verklaarde zo veel. En je kunt een probleem ook altijd pas oplossen als je het herkend hebt!
In die tijd kwamen we nog niet tot de conclusie dat ik een koopverslaving had. Door te lezen over andere verslavingen zag ik dat de achtergronden daarvan wel heel veel overeenkomsten vertoonden met wat er bij mij gebeurde.

Nu, zo’n zes jaar later, heb ik langzaam maar zeker mijn leven weer opgebouwd. Zeker het laatste jaar gaat het echt de goede kant op. Ik ben zoveel sterker geworden!  Het belangrijkste is dat je het kunt vinden met jezelf. Ik maak mijn eigen keuzes, beslis zelf en kan tegenslagen veelbeter aan. Ook de rotdagen horen er bij, ik kan dat nu veel beter accepteren.
Ik word gelukkig als ik kan geven, als mijn levenservaring anderen kan helpen en inspireren. Daarom doe ik het vrijwilligerswerk bij Fameus en Buddy to Buddy ook zo graag. Bij Fameus worden juist ervaringsdeskundigen ingezet, omdat de cliënten weten dat jij ook echt weet hoe het voelt. Ik weet uit eigen ervaring hoe het werkt in de psychiatrie.

Over mijn koopverslaving en de daardoor opgebouwde schulden geef ik lezingen op middelbare scholen, maar laatst bijvoorbeeld ook bij de belastingdienst. Je kunt door allerlei dingen in de schulden terecht komen, het is niet altijd zo zwart wit. Het kopen is een manier om pijn weg te halen, je even fijn te voelen, het is echt een soort “drug”. Dat gaat niet alleen om spullen, ook om uit eten gaan, naar festivals en zo. Het is vaak een glijdende schaal, je merkt het zelf niet eens. Het is mooi om na een lezing te merken dat jongeren het herkennen en er hopelijk op tijd mee aan de slag gaan.

Mijn fietstocht door Zambia twee jaar geleden is echt een keerpunt geweest in mijn leven. Dat kon ik volhouden, gewoon omdat ik daarmee anderen kon helpen.
Die reis heeft me gevormd, ik wil sindsdien ook echt ieder jaar iets ‘groots’  doen voor het goede doel. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld de Nacht voor de Vluchteling gelopen, veertig kilometer in het pikkedonker. En ik doe mee aan de Social Run, een soort Roparun .
Maar ik zorg ook goed voor mezelf. Ik durf de confrontatie met mezelf nu aan en accepteer ook dat het soms gewoon niet lukt. En ik doe dingen die ik graag doe zoals mijn reisblog (www.stripeaway.nl)  en fotografie. Het is heel mooi om te zien dat mijn shit anderen nu kan helpen. Mijn kwetsbaarheid is nu mijn kracht geworden, mijn ervaring kennis.’