Naast de rubriek Held van de Maand in de Bredase Bode/BredaVandaag schrijft Joyce van Zijl-Lak achtergrondinformtie voor HvB. Foto Joyce van Zijl: Gert-Jan Witteveen (l) en Jos Maessen (r)

Deze maand aandacht voor de inzet van Jos Maessen en Gert-Jan Witteveen voor the International Award for Young People. Dit is een programma dat is ontwikkeld in Groot Brittannië, door de Duke of Edinburgh, oftewel prins Philip. Prins Philip is 60 jaar geleden met dit project begonnen om jongeren tussen de 14 en 24 jaar te stimuleren om zichzelf te ontwikkelen, grenzen te verleggen en actief een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Het loopt in meer dan 130 landen onder diverse namen. Er zijn drie niveaus: brons, zilver en goud (zie www.award.nl of www.intaward.org). Wim van der Laan, voormalig directeur van de Award in Nederland, heeft dit project hier bekend gemaakt , samen met Ab Holthuis. Via deze laatste kwam Gert-Jan Witteveen in aanraking met The International Award for Young People en heeft hij dit 15 jaar geleden op het Newmancollege geïntroduceerd. Jos Maessen is een van de eerste begeleiders van het project. Gert-Jan Witteveen zelf is inmiddels ook 12 jaar begeleider in het project.

Ze krijgen van hun school een aantal uren voor het begeleiden van de leerlingen die meedoen aan het project, maar daar buiten gaan er ook vele uren vrije tijd in zitten. Het is het allemaal waard vinden ze.

‘Wij kunnen met dit project jongeren iets extra’s bieden. Een kans om je te ontwikkelen, om sterker te worden, om jezelf beter te leren kennen. En niet vanuit een competitief idee, maar gericht op persoonlijke ontwikkeling. Wij gebruiken wel eens de uitspraak van Nelson Mandela: You never lose. You win or you learn. Vrij vertaald: het lukt je of je hebt wat geleerd. Want juist van je fouten leer je. Jongeren die meedoen gaan een traject in dat minimaal 6 maanden maar meestal wel wat langer duurt. Ze stellen op vier verschillende vlakken doelen voor zichzelf, die we met ze bespreken. Soms moeten we ze een beetje pushen omdat ze het zichzelf wat te makkelijk maken en soms moeten we ze juist wat afremmen. Je raakt in gesprek met ze over wat ze graag willen, waar ze van dromen, samen ga je bekijken hoe ze daar kunnen komen, dat is echt heel leuk om te doen. Zo moeten ze bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen. Dat zal voor de een het trainen van een pupillenteam zijn bij de voetbalclub, een ander wil met ouderen op stap gaan. Ze moeten zelf uitzoeken waar en hoe ze dit kunnen invullen, ook dat is best een flinke stap die niet voor iedere leerling even makkelijk is. Ook op sportief vlak stellen ze doelen. Het is geweldig om iemand die nooit sport in beweging te zien komen, daar hebben ze hun hele leven wat aan. En een leerling die al heel sportief is wil misschien wel een halve marathon gaan lopen en daarvoor gaan trainen. Het meeste zit daar natuurlijk tussen in, maar vooral dat persoonlijke is bijzonder aan dit project. Daarnaast kiezen ze een individueel talent dat ze verder willen ontwikkelen. Stel: je wil gitaar leren spelen. Maar je hebt nog geen gitaar, dus zul je moeten bedenken hoe je daar aan kunt komen. Kun je die lenen, of ga je ervoor sparen? En waar ga je les nemen of ken je iemand die je wil helpen? Het moet allemaal door de leerling zelf uitgezocht en geregeld worden, daardoor alleen al maken ze enorme stappen. Wij zeggen dan ook: alle mensen hebben wensen, maar deze mensen hebben doelen. En dat geeft je bagage mee voor je hele leven. ‘

Gedurende het project zijn er voortgangsgesprekken. ‘De factor vertrouwen is heel belangrijk, wij gaan niet controleren. In de loop van de jaren hebben we er wel een gevoel voor gekregen wanneer het niet helemaal goed zit en dan bespreken we dat. We zitten tijdens die voortgangsgesprekken met de hele groep deelnemers bij elkaar, het aantal varieert per jaar. Dit jaar hebben we 22, 23 starters. Ze leren ook elkaar vragen te stellen en ervaringen uit te wisselen.. Het is geen competitie, je bent alleen ‘ in gevecht’ met jezelf. En mocht het nodig zijn dan zijn wij er om te helpen. Onze rol is vooral die van begeleider en inspirator, dat hoop je dan toch!’

‘Het project wordt afgesloten met een expeditie, het vierde onderdeel. Ze moeten dan in twee dagen tijd minimaal 24 kilometer lopen in een natuurgebied. Ze regelen alles zelf, wij hebben wel een format voor ze klaar liggen maar ze vullen het zelf in. Wie doet waar de boodschappen, hoe navigeren we, wie zitten er bij elkaar in een groepje enzovoort. Ze moeten het samen redden. De bronzen deelnemers gaan naar de Loonse en Drunense Duinen. Dit jaar zijn we ook met een zilveren expeditie mee geweest, naar Engeland. Dat was heel speciaal. En wie voor goud gaat moet echt iets bijzonders doen. Die verblijft in een onbekende omgeving, leert nieuwe mensen kennen en doet mee aan een meerdaags groepsproject. Dat gebeurt meestal na de middelbare school tijd. En dan, als de doelen zijn bereikt, is er de Award-uitreiking. Dat is echt geweldig, de sfeer daar is fantastisch. Daar doe je het voor, dan zie je de doorzetters, de trots in de ogen bij het ontvangen van de Award is geweldig om te zien!’

Meer weten? kijk op www.award.nl

Naast de rubriek Held van de Maand in de Bredase Bode/BredaVandaag schrijft Joyce van Zijl-Lak achtergrondinformtie voor HvB. Foto Joyce van Zijl: Marianne (rechts) en Fatima Jdamir

Marian van Gurp is hét gezicht van Theesalon de Struyck. Het is met name aan haar inzet te danken dat die nog steeds bestaat, want bij elke verhuizing was zij degene die de schouders eronder zette.

‘Vooral ook samen met mijn vriend, die heel handig is en elke keer weer ontzettend veel gedaan heeft om de nieuwe locatie gebruiksklaar en gezellig te maken. Ik ben sowieso heel blij met mijn “thuisfront”, want eerlijk gezegd schieten zij er weleens bij in. Ik ben zes dagen in de week bezig in de Theesalon, dat begint al ’s morgens met het checken van de mail, het regelen van een en ander enzovoort. Om tien uur gaan we open en ik ben er dan tot zes uur. Het vraagt echt veel tijd.’

Het werk in het theehuis is haar op het lijf geschreven.  ‘Ik heb lang geleden in Italië gewerkt als beeldhouwer en voelde ik me best alleen.  Door met een grote groep mensen te eten, te koken en te praten raakte ik dat snel kwijt. De warmte van de mensen daar raakte me, het sloot aan bij mijn karakter. Samen eten is zo’n mooie manier om elkaar te ontmoeten! Ook in mijn latere werk als reisleidster heeft het me altijd aangesproken hoe men in de Mediterrane landen met elkaar omgaat.’

Nadat ze was gestopt als reisleidster werd ze een tiental jaren geleden benaderd door Wilma Lugtenberg, van (destijds) Vertizontaal. Zij vroeg Marianne of ze als vrijwilliger aan de slag wilde bij de Theesalon, die was opgezet door het Marokkaans Vrouwen Comité.  ‘Daar vond ik dat gevoel meteen terug, ik voelde me daar helemaal op mijn plek. Allerlei verschillende culturen, er werd heel veel gelachen, we zaten allemaal vol ideeën en niets was te veel, we zaten vol energie. In 2009 is stichting Theehuis Heuvel opgericht en kon ik parttime betaald aan de slag naast mijn werk bij Humanitas.  Dat duurde helaas niet lang, na twee jaar werd er veel wegbezuinigd. Ik heb geen moment getwijfeld en ging als vrijwilliger door, inmiddels als coördinator. Theesalon de Struyck ( vernoemd naar Dr. Struycken) was gewoon een heel belangrijk deel van mijn leven geworden.

Toen wij weg moesten van het Nolensplein hebben Stichting Braak en Wonen Breburg ook enorm met ons meegedacht en zo kwamen we in de Rijpstraat terecht. Helaas van korte duur, eind 2013 moesten we daar weg. Ik ben toen zelf rond gaan kijken en zag iets leegstaan op de hoek van het Planciusplein. En daar mochten we gelukkig in, er zat vrolijk bloemetjesbehang op de muur. Het bleek al snel te klein voor al onze activiteiten.
Na de verhuizing van onze buurman is het pand doorgebroken en kregen we een hele mooie ruimte en een grote tuin. We hebben er een aantal prachtige jaren gehad, met veel aanloop en ook een aantal cateringopdrachten, waarvan de opbrengst werd gespaard.  Want het lukte verder allemaal maar net, we konden met moeite huur, gas, water , licht, telefoon, boodschappen betalen uit onze reguliere activiteiten. En hoewel ik altijd met plezier naar de theesalon ging, was het toch ook af en toe wel heel zwaar.

Op het moment dat we hoorden dat onze prachtige plek toch echt zou worden afgebroken haakte bijna iedereen af. Veel mensen zagen het niet meer zitten om nog een keer opnieuw te beginnen. Maar gelukkig hebben we een nieuw bestuur gevonden, allemaal bewoners van de wijk, die zich voor de theesalon wilden inzetten.
Ondaks de lange, onzekere tijd zijn we blijven hopen en zoeken naar een nieuwe plek, waarbij we geweldig zijn geholpen door het Wijkplatform, de gemeente Breda, wethouder Miriam Haagh, Surplus en Wonen Breburg. Mede dankzij deze steun vonden wij een nieuwe plek. Aan het Nolensplein kwam namelijk het Parochiehuis vrij.
Weer waren mijn vriend en ik degenen die bij de verhuizing de kar moesten trekken, veel vrijwilligers zijn heel actief voor het koken en andere activiteiten maar niet zozeer voor de organisatorische klussen. Dankzij de gemeente en het Wijkplatform Heuvel hebben we een tweedehands hands keuken kunnen kopen. Onze sponsoren Walvis Verbouwingen en Ruud Lohuus hebben enorm geholpen bij de verbouwing, die wil ik toch graag op deze plek nog even bedanken!
Als herinnering aan de fijne jaren op het Planciusplein heb ik stukjes van het bloemetjesbehang en de door vrijwilliger Mieke gemozaiekte  vensterbanken meegenomen en hier hergebruikt. Ook een struik die we ooit kregen als verwijzing naar onze naam is opgepot en krijgt hier straks een plaats.

De Heuvel is een bijzondere plek met een eigen geschiedenis. De oorspronkelijke bewoners vormen een hechte groep, zijn vaak sceptisch, hebben altijd hier gewoond en zien de wijk veranderen. Ook het Mgr. Nolensplein, ooit een hart in de wijk, is niet meer wat het was. Wij willen graag een bijdrage leveren om dit plein weer bruisend te maken.

Theesalon de Struyck is een plek voor jong en oud, voor oudgedienden en voor nieuwkomers, iedereen is hier welkom om elkaar te leren kennen. Want we zullen het samen moeten doen, dat is waar ik van droom en waar ik het voor doe. Ik hoop wel dat zich nog wat nieuwe vrijwilligers melden, we zoeken vooral gastheren en gastvrouwen voor de lunch en mensen die in het bestuur willen plaatsnemen. Kom eens kijken of bezoek www.theesalondestruyck.nl voor meer informatie.’

In het kleine beetje vrije tijd dat Marianne heeft is ze graag bezig met haar kleinkinderen, lekker samen naar het bos of naar de speeltuin. Wandelen, lezen en muziek zijn andere manieren om te ontspannen. Ooit hoopt ze tijd te vinden om nog met een aantal grote stenen aan de slag te gaan. Maar voor nu gaan anderen nog steeds voor!