Ton Vermeulen (links) en Chris Roelants (rechts) hebben er samen zestig jaren aan vrijwilligerswerk voor ETV opzitten. De vaste kern van het team is een vriendenclub geworden.

Door: Anita van der Helm

Wie: Ton Vermeulen (61)
Beroep: tekstredacteur bij uitgever voor toeristenbranche
Vrijwilligerswerk: televisieteam Elisabeth Televisie (ETV)
Sinds: ongeveer twintig jaar
Uren per week: ongeveer zes uur per week

Wie: Chris Roelants (67)
Beroep: m.i.v. 31 juli 2022 pensioen, daarvoor 40 jaar verpleegkundige bij Surplus
Vrijwilligerswerk: televisieteam ETV; diverse functies bij buurtcentrum Nieuwe Meidoorn
Sinds: veertig jaar ETV en sinds 2017 Nieuwe Meidoorn
Uren per week: twee dagen per week ETV en vijftien uur Nieuwe Meidoorn

Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
Ton en Chris werken in een team van zestien mensen aan een wekelijks televisieprogramma voor de verschillende woon-en verzorgingshuizen van de stichting Surplus. Ton: ‘Wij doen met z’n zestienen alles om een programma te kunnen uitzenden. Om het eenvoudig uit te leggen doen wij wat Endemol, RTL en Ziggo bij elkaar doen. Het gaat om programmering, opnemen en techniek, maar we schaffen ook apparatuur aan, onderhouden die en beheren een magazijn. Niet alle content maken we zelf, we krijgen ook wel items aangereikt van bijvoorbeeld BredaNu. Onze cliënten kunnen die zender niet ontvangen, dus wij selecteren uit hun aanbod wat er in onze uitzending past.’ Chris: ‘Iedere dinsdagavond komen we een uur paar uur bij elkaar. We bespreken waar wat interessant is voor bewoners. De beslissingen nemen we als team; al onze vrijwilligers moeten het naar hun zin hebben anders ga je dat merken bij het eindproduct. We kennen elkaar goed, misschien ook doordat we bij nacht en ontij met elkaar optrekken. Eigenlijk zijn we een grote vriendengroep, die lief en leed met elkaar deelt. Veel dingen lopen gewoon vanzelf, hoor.’ Ton: ‘Niks moet, alles wat we doen, doen we graag. Zelfs onze partners zijn mee gaan doen, posten dingen op Facebook, sommigen editten.’
Chris: ‘Op die dinsdag maken we ook opnames. Daarna zit ik nog wel enkele uren om een compilatie te maken. Een keer in de maand hebben we ‘Gast aan tafel’ en nemen we in het verzorgingshuis aan de Leuvenaarstraat een aantal interviews op. Soms filmen we op locatie, zoals bij het Jazzfestival, de Monumentendag, Breda Drijft en natuurlijk tijdens carnaval. Veel cliënten kunnen de deur niet meer uit. Dit is de enige manier voor hen om Breda naar binnen te halen en betrokken te blijven.
Verder ben ik vrijwel dagelijks in het buurtcentrum aanwezig. Soms doe ik open of verricht ik hand- en spandiensten, en altijd maak ik een praatje met mensen en verbind ik ze met elkaar. Ik ben ook voorzitter van de stichting.’

Hoe ben je erin gerold?
Ton: ‘Ik werkte destijds als freelancer bij Radio Continu, een Belgische zender. De directeur was een carnavalsvierder en wilde dat ook wel graag op de tv uitzenden. Daarvoor bracht Chris, die toen al twintig jaar met ETV bezig was, iedere dag opnamebandjes. Ik dacht bij mezelf: ik wil wel meer doen met tv. Op die manier ben ik bij ETV betrokken geraakt.’
Chris: ‘Ergens begin jaren tachtig was ik verpleegkundige bij zorghotel Melinde. Het was een andere tijd, mensen lagen nog met vijftien personen op een zaal. Er was een eigen omroep. De directeur zei eens tegen mij: “Is het niks voor jou om eens wat plaatsjes te draaien?” Later werden van de activiteiten opnames gemaakt. Dat waren de eerste stappen op weg naar ETV.’

Waarin verschilt het van je ‘gewone’ werk?
Chris: ‘In mijn betaalde werk is luisteren naar mensen het belangrijkste; de helft van een klacht wordt al opgelost als je goed luistert wat er aan de hand is. Ook tijdens het maken van een programma luister ik. “Hoe vind je het gaan, wat is leuk, wat niet?” Ik stel continu vragen en ik hoor wat er beter kan.’ Ton: ‘Ook bij mij wijkt mijn dagelijkse werk niet echt af van mijn vrijwilligerswerk. Je moet mensen vertrouwen. Als iemand van het team zegt dat we dit of dat nodig hebben, moeten we dat maar aanschaffen. Daarvoor moeten we wel extra uren maken, want de exploitatiekosten dragen we zelf. Dat doen we door bijvoorbeeld apparatuur te verhuren of betaalde opnames te maken. Alles bij elkaar voor zo’n tienduizend euro per jaar. Onze apparatuur wordt daardoor wel steeds beter.
We gaan daardoor ook met nóg meer enthousiasme aan het werk. De passie en energie die je ergens instopt, straalt ook een beetje van het eindresultaat af.’

Wat kost het je?
‘Die uren die we maken voor de exploitatie komen dus nog eens bij die twee dagen per week’, pakt Chris het onderwerp op. ‘Surplus zorgt dat we kunnen draaien, maar onderhoud of extra’s betalen wij. Zo hebben we aan het Stedelijk Gymnasium onze apparatuur verhuurd voor de diploma-uitreiking. Op donderdag bouwen we op van zes tot negen uur. De dag erop staan we af te breken en in de bus te laden; we beginnen dan om elf uur ’s avonds. Maar ik weet niet beter dan dat dit erbij hoort. Eigenlijk is dit altijd in mijn leven geweest dus ik heb niet het gevoel dat ik iets moet opgeven. Integendeel, als ik programma’s terugkijk, word ik altijd enthousiast!
Maar natuurlijk zijn er wel eens minder leuke kanten. Zo was er eens een vrijwilliger die heel graag op de voorgrond trad. Terwijl alle anderen elkaar kunnen en wíllen vervangen, was hij degene die alleen maar wilde presenteren. Zoiets werkt niet voor het team. Dan voer ik als voorzitter het slecht-nieuwsgesprek.’ Ton: ‘Corona was wel een dingetje. Om te zorgen dat we zo min mogelijk kans hadden om besmettingen te verspreiden onder de kwetsbare groep waarvoor we werken, deed ik in het begin alles alleen. Dat was ingewikkeld: beeld, geluid, regie en dan ook nog eens op inhoud sturen. Gelukkig komt voor alles een oplossing. We maakten feelgood-tv, met meer muziek en tips en we kregen filmpjes van activiteitenbegeleiders die we mochten uitzenden.
Ook buiten de coronatijd ben ik op sommige avonden moe en denk ik wel eens: zal ik afzeggen? Ik weet alleen wel dat als ik op de bank blijf hangen, er niks gebeurt. Zo stonden we een keer bij de Petrus en Pauluskerk te filmen voordat die werd gesloopt. Het liefst wilden we naar binnen, maar we hadden geen afspraak gemaakt. Opeens zag ik vanuit mijn ooghoeken iemand lopen waarvan ik dacht: die zou wel eens een sleutel kunnen hebben. Dat klopte ook. We mochten binnen filmen en hij vertelde van alles. Was ik thuisgebleven, dan had ik niemand ontmoet. Omdat ik dat vooraf al weet, kost het me niet zoveel moeite om de knop om te zetten na een drukke werkdag.’

Wat brengt het je?
Chris: ‘Niet alles is vanzelfsprekend. Daar moet je voor openstaan. Doe je dat, voor mensen, voor het onverwachte, dan brengt dat je heel veel energie.’ Ton: ‘We geven iedereen van het ETV-team de gelegenheid om dingen te proberen. Dan gaat het wel eens minder goed dan gehoopt. Dat pakken we dan met de groep op. Natuurlijk kost dan hermonteren soms extra tijd. Maar die groep, de mensen die je interviewt en die je soms als Sinterklaas binnenhalen, de mensen voor wie en uitzending bedoeld is … dat is onvoorstelbaar leuk!’

Welke tips heb je voor anderen?
Ton: ‘Doe vooral de dingen die je leuk vindt en waar je energie van krijgt. Anders werkt het natuurlijk niet!’ Chris: ‘Ik ben het eens met Ton. Maar ik heb ook nog een ander levensles. Persoonlijk heb ik te weinig naar mijn lijf geluisterd. Daarom ben ik begin dit jaar al gestopt met werken. Maar ook al doe ik het zelf niet of niet voldoende, mijn belangrijkste tip is: luister naar je lichaam. Stop dus wel bijtijds.’

Het team van ETV kan altijd nieuwe vrijwliigers gebruiken. Kijk voor informatie op kijk-etv.nl

Margriet Oostrom-Huibers (43) bezorgt met haar stichting Happy Hippo kinderen van de voedselbank een fijne verjaardag, een goede start op school en zorgt ze voor een warm welkom in de crisisopvang. 

Wie: Margriet Oostrom-Huibers
Beroep: Pensioenadviseur (voorheen)
Vrijwilligerswerk: Voorzitter Stichting Happy Hippo
Sinds: 2012
Uren per week: Gemiddeld vijftien uur

Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
‘Ik zorg ervoor dat er verjaardagspakketten worden gemaakt voor kinderen van de Voedselbank Breda, zodat zij een leuke verjaardag kunnen vieren. Dat doe ik samen met Saskia Hardeman, Inge Stoof, Natasja van Gogh, Yotta Bourdakis en Annemieke Vissers. Ik ben reuzetrots op ons vrijwilligersteam.
We zorgen ervoor dat er dozen zijn die door basisschoolleerlingen worden beschilderd. Vaak doe ze dat in combinatie met bijvoorbeeld een sponsorloop. De spullen die erin zitten regelen we via sponsoren; de een zorgt voor pannenkoekenmeel, de ander voor stroop. En we kopen zelf dingen van sponsorgelden. De vlaggetjesslingers worden gemaakt door vrijwilligers.
Iedere twee maanden krijgen we een lijst van de voedselbank, zonder namen, met leeftijden en geslacht. Daar houden we rekening mee bij het samenstellen van de dozen. We zijn nu ook begonnen met verjaardagsdozen voor iets oudere kinderen, tot zestien jaar. Die krijgen dan ook bijvoorbeeld douchegel en een drinkfles om mee naar school te nemen.

Er gaat veel tijd zitten in het leggen en onderhouden van contacten. Natuurlijk met de voedselbank, maar ook met de scholen, sponsoren en vrijwilligers. Alles moet iedere keer wel compleet en op tijd zijn.
Ik geef ook presentaties op scholen. Daar word ik voor gevraagd. Ik doe dat in alle klassen en dat is erg leuk. In de lagere klassen willen de kinderen weten wat er in zo’n box zit, de oudere kinderen vragen hoeveel zoiets kost en hoe we dat regelen. Ik maak bij een presentatie wel eens mee dat een kind zegt dat ie ook wel eens een verjaardagspakket heeft ontvangen. Dat raakt me en doet ook wel wat met de awareness in die klas.

Naast de verjaardagspakketten zorgen we, ook via de voedselbank, voor een startpakket voor brugklassers. Een kind dat naar de brugklas gaat krijgt van school een hele lijst van spullen die moeten worden aangeschaft, van tas en schriften tot een etui met pennen en zo. Bij elkaar gaat dat snel om honderd euro en dat is niet voor iedereen op te brengen. Daarom verzorgen wij dat, ongeveer twintig pakketten per jaar.
Verder verzorgen we ook een pakket voor kinderen die in de crisisopvang voor huiselijk geweld terechtkomen. Dat gebeurt vaak opeens, ze komen op een vreemde plek, ze hebben dan niks van zichzelf en zijn ook bang. Wij zorgen dan voor een mooi nachtlampje, wat spelletjes en wat knutselspullen. En er zit een ‘zorgenvriendje’ bij, een poppetje met een rits erin waarin je je zorgen even weg kunt stoppen. De poppetjes worden gehaakt door vrijwilligers. Ook maken zij ‘troostdekentjes’; een mooi gekleurd dekentje waarvan de kinderen er zelf een mogen uitzoeken.
Naast het werk voor Happy Hippo ben ik vrijwilliger bij het Gasthuis in Etten-Leur waar ik bijvoorbeeld help bij het gezamenlijk ontbijt voor de dementerende ouderen die er wonen.

Hoe ben je erin gerold?
Toen we in 2011 terugkwamen uit Parijs, waar we een tijd hadden gewoond voor het werk van mijn man, zocht ik iets zinvols om mijn dag aan te besteden. Ik las toen een artikel over een vrouw in Zeeland, die via de voedselbank voor verjaardagspakketten zorgde. Ik heb toen contact opgenomen met de voedselbank in Breda en daar waren ze direct enthousiast. Zo ben ik met Happy Hippo begonnen. Happy Hippo is in ons gezin een uitdrukking dat het aan het einde van de dag nog best mee kan vallen. Het pakket voor de brugklassers heet Busy Bee en het welkomstpakketje voor in de crisisopvang heet Dreamy Dolphin.

Welke eigenschappen heb je hiervoor nodig?
Je moet zelfstandig kunnen werken en het is handig als je enigszins empathisch bent. Verder is netwerken heel belangrijk omdat je steeds met allerlei partijen contacten moet leggen en onderhouden. En je moet wel een beetje kunnen doorzetten. Na de zomervakantie, als alles weer begint, denk ik ook wel eens ‘Daar gaan we weer’, maar dan pak je jezelf op. En ook als er een keer iets is met je eigen kinderen komt Happy Hippo niet altijd goed uit, en ga je tóch door.
Soms is dat heel erg druk.
Toen mijn moeder in 2013 opeens erg ziek werd en kort daarop overleed, moest ik de begrafenis regelen. Tegelijkertijd moesten de pakketten ook worden geregeld, want je wilt die kinderen natuurlijk niet teleurstellen. Gelukkig is Saskia Hardeman toen bijgesprongen.

Wat kost het je?
Het kost tijd. Maar ik vind het belangrijk om iets te doen waarvan ik denk dat het zin heeft. Het kan toch niet zo zijn dat kinderen niet naar school gaan op hun verjaardag omdat ze niet kunnen trakteren en zich schamen? En het is toch belangrijk om kinderen in de crisisopvang een beetje op weg te kunnen helpen?

Wat brengt het je?
Het geeft me heel veel energie. Het is fijn om je in te zetten en het geeft mij ook structuur. En ik vind het leuk om te netwerken.
Direct contact met de kinderen die van ons iets ontvangen heb ik nooit. Dat is wel jammer, want het liefst zou ik natuurlijk zien hoe ze reageren als ze zo’n doos uitpakken. Gelukkig hoor ik van de voedselbank wel dat het zeer wordt gewaardeerd en dat de kinderen echt blij verrast zijn. Een moeder had gezegd: ‘Je had het gezicht moeten zien, zo blij!’. Dat vind ik heel mooi.
Bij een presentatie op een school vertelde ik over Dreamy Dolphin, het pakketje bij de crisisopvang. Een kindje begon te huilen en een ander kindje vertelde toen dat het bij hem thuis ook soms heel vervelend was. Allebei bleken ze met huiselijk geweld te maken te hebben. Dat is heel triest, maar ik vind het mooi dat er zo een podium was om dat te vertellen.

Welke tips heb je voor anderen?
Er is echt te weinig besef van stille armoede in Nederland. Kleine dingen die voor veel mensen vanzelfsprekend zijn, zijn voor andere mensen echt een struggle. Iedereen zou moeten proberen om een ander mens blij te maken, een fijn moment te bezorgen. Dat hoeft niet veel werk te zijn want een kleine bijdrage is ook al snel waardevol. De krant voorlezen voor mensen die dat zelf niet meer kunnen bijvoorbeeld.’