Reda komt al jaren op voor Palestijnen

Wat houdt je vrijwilligerswerk precies in?
“Ik maak en monteer films over de Palestijnen in de bezette gebieden en ik zamel geld in voor medische hulp ter plaatse. Ook organiseer ik samen met anderen voorlichtingsbijeenkomsten en help ik bij manifestaties en demonstraties.
Met Hart voor Palestina, een groepje bezorgde Bredase burgers van allerlei gezindte, help ik bij voorlichtingsbijeenkomsten met allerlei sprekers. Ook Een Ander Joods Geluid neemt deel. Voor de kosten zamelen we geld in en wat over is gaat naar hulp in Gaza. Ik zie dat die voorlichting, awareness, hard nodig is. Er komen nog steeds te weinig witte Nederlanders op onze bijeenkomsten af. Het gaat de goede kant op; mensen willen meer informatie en stellen zich kritischer op. Dat is hard nodig om uiteindelijk een einde te maken aan dit onrecht. In Zuid-Afrika werd apartheid ook niet van de ene op de andere dag afgeschaft.

Hoe ben je erin gerold?
Ik ben geboren en getogen in Breda, mijn ouders komen uit Marokko. Thuis stond naast het Nederlandse nieuws ook Al Jazeera aan. Daar zag ik beelden en verhalen over Gaza en de Westbank die bij de NOS niet te zien waren. Ik was daar enorm van onder de indruk en ik voelde verdriet, onmacht en frustratie. Ik trok me het lot van de Palestijnen erg aan en dat is zo gebleven.
In 2000 werd de twaalfjarige Mohammed al Dorra bij Gaza in koelen bloede doodgeschoten, in de armen van zijn vader. Dat werd gefilmd door een Franse journalist. Ik zag dat op tv en vond het verschrikkelijk en enorm onrechtvaardig. Tegelijk voelde ik me machteloos. In de jaren daarna wilde iets ondernemen tegen dit onrecht. Maar ik was bang om voor antisemiet te worden uitgemaakt, terwijl het daar natuurlijk niets mee te maken had en heeft. Daarom durfde ik me niet echt uit te spreken.
In 2014 werd Gaza weer eens zwaar gebombardeerd en vielen er grote aantallen onschuldige slachtoffers. Ik moest toen wel opstaan. Samen met andere bezorgde Bredanaars organiseerde ik voor het eerst een demonstratie en protestmars in Breda.
In dezelfde periode werden op het strand van Gaza vier voetballende Palestijnse jongens, allemaal van dezelfde familie Bakr, vanuit zee vermoord (Ahed (9), Zakaria (10), Mohammed (11) en Ismail (9)). Ik besloot geld in te zamelen om bij diezelfde plek een voetbalveld te bouwen, genoemd naar die jongens; ieder kind heeft toch het recht om te spelen. Een soort Johan Cruyff court. Ik heb toen sympathisanten om me heen verzameld en organiseerde een groot voetbaltoernooi waar we geld inzamelden. Ik zocht contact met Islamic Relief, een grote internationale hulporganisatie die overigens ook door Israël is erkend. Zij weten het beste de weg voor hulp aan en in Gaza. Het werd een groot succes, er waren teams uit Amsterdam en zelfs uit Parijs. Islamic Relief maakte me duidelijk dat een voetbalveld een mooi idee was, maar dat andere zaken nog veel harder nodig waren. Uiteindelijk hebben we daarom het geld besteed aan basale gezondheidszorg in Gaza.
Sindsdien ben ik steeds actief gebleven. Er is zoveel te doen.

WeIke eigenschappen heb je hiervoor nodig?
Ik voel me sterk maatschappelijk betrokken en kan absoluut niet tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid. En ik steek mijn handen graag uit de mouwen.

Wat kost het je? Waarom onbetaald werk?
Het kost me natuurlijk tijd en energie. En ook geld, want als we bijvoorbeeld geld inzamelen voor een evenement, dekt dat niet altijd de kosten. Dan doe ik ook letterlijk wat duiten in het zakje.
Ik doe dit werk omdat het keihard nodig is. Ik zie het als mijn menselijke plicht om tegen het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan op te staan. Dat zou iedereen moeten doen. En dat heeft niets te maken met het van de onderdrukkers of de onderdrukten.

Wat brengt het je? Wat zijn leuke ervaringen?
Ik doe mijn best om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan. Ik wil niet wegkijken en kan door mijn inzet trouw aan mezelf zijn.
Ik ben opgeleid als filmend journalist. Als vrijwilliger filmde ik in 2015 Syrische vluchtelingen in Libanon. Ik heb in een vluchtelingenkamp Hollandse pannenkoeken gebakken met de kinderen daar. We deden allemaal spelletjes en bezorgden ze een onvergetelijke dag. Ze hadden verder niks en dit was echt een feestje voor ze, iets waar ik nog vaak aan terugdenk.
Voor stichting Kifaia van Anja Meulenbelt maakte ik in 2017, ook als vrijwilliger, een film. Die ging over de Palestinian Medical Relief Society (PMRS), een hulpverleningsorganisatie in de bezette gebieden. Ik was de enige met een Arabische naam in het gezelschap en mocht Gaza niet in. Wel kon ik werken op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. Toen ik de Al Aqsa moskee kon bezoeken en daar kon bidden ging een langgekoesterde droom in vervulling.

Welke tips heb je voor anderen?
De onderdrukking en ellende van de Palestijnen die ik ook met eigen ogen heb gezien gaan door merg en been. Ik schaam me ervoor dat de wereld erbij staat te kijken en niet ingrijpt. Waarom lijkt Israël boven internationale wetgeving en VN-resoluties te staan? Ook dat nu, tijdens de oorlog, in kerken wordt opgeroepen tot steun aan Israël vind ik onbegrijpelijk en verdrietig. En daarbij wonen er ook nog eens tienduizenden christenen in Gaza. Je hoeft echt geen moslim te zijn om voor Palestijnen op te komen. En opstaan voor Palestijnen betekent niet dat je tegen joden bent. Iedereen zou moeten opstaan tegen onderdrukking, waar en door wie dan ook. “