Marianne Stroot is vrijwilligster bij De Zonneberg, afdeling Zandberg. Aandacht voor haar vrijwilligerswerk laat Marianne het allerliefst aan zich voorbijgaan. ‘Er zijn zo veel andere mensen die mooie dingen doen. Op de voorgrond, da’s echt helemaal niks voor mij.’

Wie: Marianne Stroot (74 jaar), weduwe van Piet Stroot, die in 1990 is overleden
Beroep: Medewerkster Personeel en Organisatie bij Avans Hogeschool tot haar pensioen in 2006 en daarvoor bij Energie- en Waterbedrijf Breda (later PNEM)
Vrijwilligerswerk: Sinds 2007 vrijwilligster en bestuurslid bij De Zonnebloem afdeling Zandberg in Breda en vanaf 2016 Mentor bij Mentorschap West-Brabant
Uren per week: gemiddeld twee à drie dagdelen

Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
‘Luisteren, regelen, maar vooral er zijn. Als lid van het vrijwilligersteam heb ik de rol van bezoekster, chauffeur en gastvrouw bij de afdeling Zandberg van De Zonnebloem en bezoek ik een aantal mensen in Breda voor een praatje en een kopje koffie of thee. We hebben een warme club vrijwilligers en onze gasten zijn voornamelijk oudere mensen. De vrijwilligers bezoeken wijkbewoners die door ouderdom of een handicap aan huis gebonden zijn. Ikzelf heb een paar vaste adressen waar ik enkele keren per maand een bezoekje afleg, maar er is ook een gast waarbij ik inmiddels een of twee keer per week kom. Zij is echt mijn maatje geworden. Tijdens haar operaties en verhuizing heb ik veel voor haar kunnen betekenen. Ik moedigde haar aan, vergezelde haar als ze naar specialisten ging voor onderzoeken en uitslagen, verzorgde haar post, was als eerste bij haar na de operaties en lichtte haar familie en kennissen in over de voortgang. Zij kon niet meer terug naar haar woning (driehoog zonder lift). Gelukkig kwam er toen heel snel een flatje met lift vrij, zodat we een schilder en een verhuizer konden regelen en aan de slag konden gaan met de inrichting.

Elke eerste vrijdag van de maand is er een dienst in het gemeenschapshuis en na afloop drinken we een bakje koffie. Tijdens de coronaperiode hebben we regelmatig een verrassinkje verzorgd en bezorgd. Al wandelend ging ik dan met het presentje bij iemand langs. Vaak gaf ik het af aan de voordeur of mocht ik even binnenkomen (met mondkapje natuurlijk). Hun glimlach en dankbaarheid … onbetaalbaar!

Ik verzorg ook de gasten- en vrijwilligerslijsten en af en toe wat uitnodigingen, dus een klein deel van de administratie. Ik heb jarenlang kantoorwerk gedaan en die ervaring komt hier nu goed van pas.

Ieder jaar zijn we ook met een deel van onze Zonnebloemgasten aanwezig bij het ZiekenTriduüm in de Sacramentskerk. Helaas is het vanwege corona tijdelijk niet doorgegaan.
Het is een jaarlijks evenement voor ouderen. Drie dagen kunnen ze genieten van kerkdiensten, zang en voorstellingen, alles georganiseerd en verzorgd door vrijwilligers. Wij halen en brengen onze Zonnebloemgasten en vangen ze tussen de middag op in de gemeenschapsruimte achter de kerk. Daar krijgen ze een lunch aangeboden in een gezellig aangeklede ruimte. Het is erg intensief, maar zó geweldig om te doen!

Verder ben ik actief bij Mentorschap West-Brabant. Als mentor ben je de wettelijk vertegenwoordiger en belangenbehartiger van iemand die niet (volledig) in staat is om beslissingen te nemen. Eens per week bezoek ik mijn cliënt, die 97 jaar is. Hij is alleen en voelt zich eenzaam, maar hij wil per se thuis blijven wonen. Het zorgteam van Thebe en ik zoeken de juiste ondersteuning, verzorging en eventueel verpleging en hulp voor hem. Een bewindvoerder zorgt voor zijn financiële zaken. Hij heeft geen familieleden of naasten waarop hij kan terugvallen. Soms is het een heel geregel, maar met onze inspanning lukt het hem om zo lang mogelijk op zichzelf te blijven wonen. Ik ben blij dat ik daar een steentje aan kan bijdragen.

Hoe ben je erin gerold?
Iets voor een ander kunnen betekenen heb ik altijd erg belangrijk gevonden. Op een gegeven moment ging ik op zoek naar flexibel vrijwilligerswerk. Iets waarbij ik zelf mijn tijd kon indelen, want dat vind ik heel belangrijk. Tijdens die zoektocht kwam ik na een telefoontje met De Zonnebloem in onze regio terecht bij de afdeling Zandberg. Hun werk sprak me aan vijftien jaar geleden en het bevalt me nog steeds prima!

Toen ik mantelzorger voor mijn partner Jos was, kregen we steun van de wijkverpleging, team Buurtzorg. Hij kreeg persoonlijke verzorging en daarnaast werden ook mentale en praktische zaken met hem doorgesproken. Ook is er bijna een jaar lang een vrijwilligster van STIB een dagdeel per week langsgekomen om met Jos een praatje te maken of, als alles was gezegd, samen rustig een boek te lezen. In die tijd kon ik dan boodschappen doen of even tijd voor mezelf nemen.
Na Jos’ overlijden viel ik in een gat. De eerste maanden waren erg eenzaam. Je hoeft niks meer en alles lijkt doelloos, zelfs eten klaarmaken. Toen kwam ik op internet de vraag naar mentoren tegen. Een coördinator van het Mentorschap West-Brabant vroeg me of ik het mentorschap aandurfde. Ik kreeg een cliënt toegewezen en ik volgde de basiscursus met erg interessante onderwerpen. Op deze manier kan ik echt iets voor iemand betekenen.

Waarin verschilt het van je ‘gewone’ werk/Welke eigenschappen heb je hiervoor nodig?
Ik kan zelf mijn tijd indelen waardoor deze taak niet als verplichting voelt. Ik heb ook nog genoeg andere dingen te doen zoals mijn dochters, hun aanhang en de kleinkinderen zien. Verder wandel en fiets ik veel en ga ik graag op vakantie. Ik vind het leuk om televisie te kijken, met name naar praatprogramma’s als Beau en Jinek en verschillende series zoals Flikken Maastricht.

Laat anderen maar praten, ik ben meer een luisteraar en voel vaak goed aan wat er in de ander omgaat. Daar ga ik vervolgens mee aan de slag.

Wat kost het je/waarom onbetaald werk?
Iets voor iemand anders doen, voelt voor mij absoluut niet als werk. Sommige weken zijn wat drukker dan andere, maar zolang mijn hoofd niet overloopt blijf ik dit doen. Mijn dochters zijn allang de deur uit en oppassen is ook niet meer nodig. Vrijwilligerswerk kost tijd, maar dat heb ik gelukkig voldoende. Dat ik er niet voor betaald wordt, speelt geen enkele rol. Want daar was het me niet om te doen.

Wat brengt het je/Wat is je leukste ervaring?
Het vrijwilligerswerk bij De Zonnebloem en het Mentorschap West-Brabant levert me veel op. Het geeft me vooral voldoening. Dat er zoveel eenzaamheid is in Nederland vind ik echt verschrikkelijk! De dankbaarheid die ik tijdens mijn bezoekjes merk bij “mijn mensen” is voor mij goud. Absoluut!

Ik maak iedere keer opnieuw mooie dingen mee. Soms zijn ze klein of grappig, een andere keer indrukwekkend en moeilijk te beschrijven. Zo bezocht ik een 102-jarige, die elke week een hostie kreeg toegediend. Er werd dan in de kast een altaartje gemaakt met de benodigde spulletjes. Of bij een andere gast, 92 jaar en vol humor. Ze wilde in haar voortuin een bordje plaatsen: “Vriend gezocht”. Wat heb ik toen gelachen!

Wat heel veel indruk op me heeft gemaakt waren de laatste bezoekjes aan mijn eerste cliënt van het mentorschap. Deze mevrouw had door allerlei oorzaken een hele moeilijke jeugd en een zwaar leven gehad. Toch kon ze met veel humor over allerlei onderwerpen praten. Ik had haar vaak bezocht en ik had intussen ook een band met haar opgebouwd. Op haar sterfbed, ze was helemaal verkrampt, gaf ze aan dat ze toch wel tevreden was met haar leven. We hebben toen nog kunnen regelen dat een oude pastoor van 93, die in hetzelfde verpleeghuis woonde, haar de Ziekenzalving kon geven. Je zag aan haar dat dit haar rust bracht. Kort daarna is ze overleden. Haar werd met veel respect uitgeleide gedaan door een haag van enkele medewerkers van Vredenbergh. Dit was zo mooi en indrukwekkend!

Welke tips heb je voor anderen?
Vrijwilligerswerk is er in allerlei soorten en maten en kan gelukkig voor een heel groot deel ook achter de schermen. Dat vind ik persoonlijk heel belangrijk. Probeer eens te ontdekken hoe leuk vrijwilligerswerk kan zijn, ga op onderzoek uit! Dat kan bijvoorbeeld bij De Zonnebloem of Mentorschap West-Brabant, maar ook op heel veel andere plekken.’