Wie: Linda de Wilt (58)
Beroep: Als zelfstandig ondernemer teamcoach en -trainer
Vrijwilligerswerk: Gastvrouw Thebe hospice Mastbos, en vrijwilligster bij stichting de Vrije Mare
Sinds: 2021
Uren per week: 4 á 5
Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
“In het hospice Mastbos is plaats voor acht gasten. Dat zijn altijd mensen van 18 jaar of ouder, met een levensverwachting van minder dan drie maanden. Er zijn, afhankelijk van de bezetting, altijd een of twee verpleegkundigen aanwezig en twee vrijwilligers die als gastvrouw en gastheer optreden, in de ochtend en in de middag. ‘s Avonds is er altijd een kookvrijwilliger en een gastvrouw of gastheer.
Voordat je als gastvrouw aan de slag gaat, volg je de cursus Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg, zodat je bent voorbereid op wat je zoal kunt tegenkomen.
Als gastvrouw in het hospice zorg ik voor het ontbijt en de lunch voor onze gasten en hun familie. Dat doe ik samen met een andere vrijwilliger, Wilma, mijn maatje. Als ze trek hebben in een gebakken eitje of iets anders, maken we dat. We dekken de tafel voor de mensen die in staat zijn om aan tafel te eten. En anders brengen het eten naar hun kamer. Als gasten niet zelf kunnen eten of drinken, help ik ze daarbij.
Tussendoor zorgen we voor koffie en thee voor gasten en hun bezoek. Ik ben best druk met alles, maar tussendoor maak ik vaak een praatje. Het is het belangrijkste om er gewoon ‘te zijn’ voor onze gasten. We praten over van alles: over hun leven, hun jeugd of hun partner. Alles mag en alles komt ook langs. Er zijn ook momenten van angst voor het levenseinde, of bijvoorbeeld verdriet omdat kinderen niet meer langskomen. Irritatie komt ook voor, bijvoorbeeld bij veel fysieke of mentale pijn. Door het werk is er niet altijd tijd voor lange gesprekken, maar levensvragen komen zeker langs. Gelukkig lachen we ook veel samen.
Hoe ben je erin gerold?
Op 8 november 2019 overleed mijn zus Helmy (66). Ze was op haar 43e weduwe geworden doordat haar man overleed aan longkanker. Ze liet twee dochters achter, een ervan is mijn petekind. Mijn zus had ‘scherpe kantjes’ en was niet altijd gemakkelijk in de omgang. Toen ze alvleesklierkanker had, woonde ze de laatste zes weken van haar leven in een hospice, in Venlo. Ondanks de trieste omstandigheden, was er toen ruimte voor mooie gesprekken, ook met haar dochters. Er werden in die weken dingen gerepareerd, op een heel warme manier. Hoe ziek ze ook was, mentaal en spiritueel bloeide ze helemaal op. Dat was fijn voor haar, maar ook voor haar omgeving en vooral voor haar dochters. Het was een goed afscheid van het leven, zeker ook door de liefdevolle zorg in het hospice.
Door mijn zus was ik voor het eerst met een hospice in aanraking gekomen. Vanwege de bijzondere ervaringen met mijn zus, wilde ik er ook zijn voor mensen in hun laatste levensfase. Ik heb altijd gevonden dat de dood deel uitmaakt van het leven, maar weet ook dat de dood voor veel mensen een moeilijk onderwerp is.
Ik heb daarom gevraagd of ik bij een hospice in Breda als vrijwilliger aan de slag kon. Dat werd hospice Thebe Mastbos.
Toen ik al even bij het hospice als vrijwilliger werkte, overleed mijn petekind, de dochter van mijn overleden zus. Ze had twee kinderen, van elf en negen. Ik had een goede band met haar, zeker ook door de tijd die we met haar moeder in het hospice hadden doorgemaakt. Haar kracht en liefde, ook kort voor haar dood, hebben diep indruk op mij gemaakt. Het was een mooi afscheid, met niet te beschrijven liefde.
Die ervaring neem ik mee bij mijn werk in het hospice, ik kan hierdoor beter mijn werk doen. Onze gasten komen uit alle lagen van de bevolking en hebben heel verschillende achtergronden. Voor iedereen is het fijn als er iemand voor je is als je het moeilijk hebt, je hand vasthoudt, of je een knuffel geeft.
Waarin verschilt het van je gewone werk?
Ik geef groepstrainingen, en ook in een groep weten we natuurlijk niet hoe het leven er over tien minuten, of een dag, uitziet. Daar gaat het nooit over. De skillset die ik inzet is wel hetzelfde, maar in mijn gewone werk is dat dus minder diepgaand. In het hospice is er altijd het bewustzijn van een naderend einde, en is die diepgang er altijd.
Welke eigenschappen heb je ervoor nodig?
Je moet aardig zijn en met een open hart en met milde ogen naar mensen kijken. Dat ligt wel in mijn natuur, maar door levenservaring en mijn ervaringen hier in het hospice is dat zeker sterker geworden.
Wat kost het je?
Natuurlijk kost het tijd, en soms ook omzet in mijn bedrijf. En het kan me ook energie kosten, bijvoorbeeld als ik iemand erg zie lijden. Dat is niet alleen fysiek lijden, iemand kan ook heel verdrietig zijn omdat ie andere verwachtingen van het leven had, en dat doet ook pijn.
Ik heb tientallen gasten voorbij zien komen. Sommigen waren er een dag, andere vier maanden. Soms komt er iemand weer in je op en word ik verdrietig. Zeker ook door de herinnering aan wat ikzelf meemaakte. Ik laat die emoties toe en ik weet dat dat ook weer door een andere gedachte of emotie wordt opgevolgd.
Maar ik mis het als ik hier even niet ben geweest. Als ik van het van het hospice naar huis loop, is er altijd het bewustzijn van hoe bijzonder leven en gezondheid is. Zolang ik kan, blijf ik dit werk doen. Anneke, een van de vrijwilligsters, is 85 en haar kippensoep is beroemd. Dat is een mooi voorbeeld voor me.
Wat is je leukste ervaring?
Gisteren hadden een gast en ik allebei de slappe lach. In de koelkast stond een behoorlijke voorraad filet americain die nog een paar dagen goed was. We zeiden tegen elkaar dat iedereen dan maar bij iedere maaltijd filet moest eten, of ie het nou lustte of niet.
Een heel mooie ervaring was een fritesdiner, voor een gast die op dezelfde dag dat hij hier binnenkwam was getrouwd. Het was een heel mooi feest, onder de meest trieste omstandigheden.
Welk advies heb je voor anderen?
Je hoeft niet allemaal in een hospice te gaan werken. Maar heb ook in kleine kring wat aandacht en liefde voor mensen. Maak een praatje met je buurman of buurvrouw, drink eens een kopje koffie met iemand die dat nodig heeft.”
