Nora Kasrioui moest veel overwinnen om te komen waar ze nu is.

‘Brood en Rozen komt voort uit mijn eigen verhaal, mijn eigen pijn. Ik kom uit een achterstandsituatie, onderwijs was voor mij heel belangrijk. Het heeft me bewust gemaakt van mijn mogelijkheden, de omstandigheden hebben van mij een feminist gemaakt. Ik geloof dat je pijn kunt omzetten in kracht, opgeven is voor mij geen optie geweest al was het soms nog zo moeilijk. 

Door Joyce van Zijl – Foto: Else Loof

Omdat het mij gelukt is wil ik andere vrouwen helpen om dat ook te bereiken. Het begrip ‘ bijstandsmoeder’ heeft vaak een nare bijklank, mensen in de bijstand worden veel te vaak neergezet als lui, als profiteur. Terwijl het gewoon een recht is! Ik denk dat het voor veel vrouwen heel belangrijk is dat ze dankzij het recht op bijstand een keuze hebben kunnen maken door bijv. uit een slecht huwelijk te stappen. Maar het is ook zo dat iemand die langdurig in de bijstand zit van alles uit handen genomen wordt. Je kunt, mag en hoeft soms ook niets meer zelf te doen. Dat geeft verlies aan eigenwaarde, aan regie. Ons programma is er op gericht om dit om te keren, om vrouwen weer te leren wat ze wél kunnen, om hun gevoel van eigenwaarde en zelfrespect weer op te bouwen. Zo helpen wij de vrouwen om hun leven weer in eigen hand te nemen.

Vrouwen die hier starten moeten eerst hun rugzak leegmaken en hun oude pijn, hun oude rotzooi opruimen. Uit een eventuele slachtofferrol stappen. Pas dan komt er ruimte voor iets nieuws. We werken heel resultaatgericht, ik wil dat de vrouwen hun doelen bereiken. Door top-vrouwen workshops en cursussen te laten geven komen ze ook in aanraking met een heel andere wereld, ze zien dat zij ook gewoon mensen zijn met hun ups en downs in het leven. Het is best een pittig programma, onze vrouwen moeten diep in hun ziel willen kijken, naar wie ze echt zijn. Dat valt niet mee, want veel vrouwen zijn toch in een meer dienende rol terecht gekomen en zijn dat zicht een beetje kwijtgeraakt. Dus die negen maanden, met drie dagen lessen, workshops, gesprekken, debatten enz. zijn echt hard werken, het is niet voor niets de duur van een zwangerschap!

Het mooie is dat de mannen en vrouwen die meewerken aan ons project de vrouwen dit ook gunnen, zij willen de vrouwen kennis laten maken met hun netwerken. Zo brengen we twee verschillende werelden bij elkaar . Ik heb er bewust voor gekozen om de lessen en workshops door vrouwen te laten geven, deze topvrouwen zijn echte leiders, ze vormen ook een rolmodel voor onze vrouwen. Ze laten ook zien hoe je je staande kunt houden in een werkomgeving met (meer) mannen. En ik heb ook bewust gekozen voor een informeel sollicitatiegesprek met een top-man.  Want ik vind dat we het samen moeten doen, mannen zijn bovendien nog steeds vaak degene die beslissen over de toegang tot arbeid. Ik vind het heel mooi dat er zoveel topmannen zijn die hieraan mee willen werken, die ook over verschillen heen stappen. Wij doen niet aan polariseren, wij brengen verschillende werelden samen, het gaat niet om de ego’s of persoonlijke belangen maar om het samen.

Het is een hoop werk, ik ben er het hele jaar mee bezig. Toen ik startte had ik vaak nul financiering, inmiddels blijkt ons project te werken en krijgen we ondersteuning van gemeente en sponsoren. Maar het is een ontzettend lange weg geweest, als ik nu terugkijk snap ik eigenlijk niet dat ik tot hier gekomen ben. Ik ben nu 39, als ik terugkijk vind ik dat ik al wel heel veel heb overbrugd voor 1 leven! Want ik kan onrecht gewoon niet accepteren, mensen zouden veel vaker naar overeenkomsten moeten kijken in plaats van naar verschillen. De huidige polarisatie vind ik beangstigend, maar we kunnen daar elk op onze eigen manier ook een verschil maken. Dat kan in je werk, maar zeker ook daarbuiten. Elkaar durven leren kennen, ook al is de situatie van waaruit je komt nog zo verschillend : als je echt durft te kijken naar een ander zie je dat de overeenkomsten veel groter zijn. Ik werk vanuit liefde voor de mens, vanuit mildheid, harmonie en zie dat het ook op die manier kan, dat er meer mensen zijn die dat zo willen. Ook mensen bij wie je dat op het eerste gezicht niet zou denken, of dat nu de vrouw in de bijstand is of de man aan de top van een bedrijf….’